Το τοπίο διαβάζεται μὲσω της έντονης αντίστιξης λευκού – μαύρου.

Από τη μία το τοπίο της επιφάνειας του δέρματος της φυσικής βλάστησης του ορεινού όγκου, με τα χρώματα και τους τόνους του και την επένδυση των φυτικών μορφών. Από την άλλη, η εκτυφλωτική λάμψη του λευκού, για την γιγάντια πληγή του πέτρινου υπεδάφους, που κατατεμαχίστηκε και λεηλατήθηκε για αιώνες και μετά εγκαταλεὶφθηκε.

Πόσο κυνικά στολίζει η ελλειπής απόπειρα φύτευσης, την κλιμακωτά πελεκυμένη σάρκα του βράχου με τις αραιές σειρές των μικρών σημαδιών, μια σειρά σταυροί που υποσημαὶνουν μια ανεπανόρθωτη καταστροφὴ.

Συναντούμε σήμερα και διαβάζουμε αυτό το ανεπανόρθωτο τραύμα στο σώμα της Φύσης.